การวิจารณ์วรรณกรรมในศตวรรษที่ 20
การวิจารณ์ในศตวรรษที่ 20 มีผลสืบเนื่องมาจากสมัยศตวรรษที่19 ก็คือ
มีทิศทางการแต่งวรรณคดีเปลี่ยนไป ความนิยมกวีนิพนธ์ลดความเข้มข้นลง นิยมร้อยแก้ว
ก็คือ นวนิยาย แนวการแต่งวรรณคดีก็เป็นแนวโรแมนติก
มีความคิดและการปฏิบัติอย่างจริงจังจนสามารถตั้งเป็น ทฤษฎีโรแมนติก ขึ้นนั่นเอง นักวิจารณ์วรรณคดีได้พิจารณาว่า
สิ่งแวดล้อมเชิงวัฒนธรรม มีความสัมพันธ์กับการแต่ง กล่าวว่า
วัฒนธรรมเป็นเครื่องชี้คุณค่าของวรรณคดี นั่นเองทฤษฎีโรแมนติก สรุปได้ดังนี้
- เรื่องราวที่นำมาเขียนมักจะเกี่ยวกับความรู้สึกส่วนตัว
เช่น ความรัก ความทุกข์ ความเหงา- เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับการปกครอง
- เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับความคิดฝัน
ศิลปะที่ลี้ลับ เข้าใจยาก ต่อมาเรื่องราวโรแมนติกเปลี่ยนแปรไปทางกาเขียน
มีการเขียนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นจริง เรียกว่า สัจนิยม (Realism)
มีทั้งการสื่อโดยตรงและโดยการใช้สัญลักษณ์ จึงเรียกความคิดนี้ว่า
แนวคิดสัญลักษณ์นิยม(symbolism)
นักโรแมนติกบางกลุ่มเห็นว่า
ความจริงที่นำมาเขียน ควรเต็มไปด้วยคุณธรรม กลุ่มนี้จึงได้ชื่อว่า
กลุ่มอุดมคตินิยม(Idealism) คือมุ่งเขียนเกี่ยวกับหลักคุณธรรม ต่อมาเกิดการเปลี่ยนแปลงทางการเมือง
ทำให้มีผลกระทบต่อแนวคิดโรแมนติก
การเปลี่ยนแปลงนี้กลายเป็นเนื้อหาสำคัญในการแต่งนิยายต่างๆของประเทศในแถบยุโรป นักทฤษฎีวิจารณ์ที่ชื่อ
ชาร์ลส์ แซงค์เบิฟ ได้สรุปหลักการวิจารณ์ จนเป็นที่ยอมรับกันในหมู่นักวรรณคดีทุกฝ่าย
จึงสรุปได้ว่า การวิจารณ์ในศตวรรษที่ 19 ได้วางหลักการแต่งวรรณคดีแนวโรแมนติกไว้
และได้ให้วิธีการวิเคราะห์ที่ต้องประกอบด้วยหลัดแห่งความจริงทั้งทางจิตใจและวัตถุ
หลักแห่งสัญลักษณ์ และหลักแห่งศิลปะที่ประณีตงดงาม หรือสุนทรียะ ต่อมาในตอนต้นคริสต์วรรษที่20 รูปแบบของการแต่งวรรณกรรมและจุดประสงค์
เปลี่ยนแปลงไปจากเดิม
ทำให้หลักการวิจารณ์วรรณคดีต้องมีการเปลี่ยนแปลงเพื่อให้สอดคล้องกับเหตุการณ์นั้นด้วย คือเปลี่ยนจากแนว ปฏิฐานนิยมที่ใช้ข้อมูลภายนอกมาเป็นความสนใจในตัวบทมากขึ้น ในเวลาต่อมาได้เกิดกลุ่มนักวิจารณ์เชิงมนุษยธรรมนิยมแนวใหม่
ซึ่งหลักการคือ การวิจารณ์ถึงศาสตร์ต่างๆที่แฝงอยู่ในวรรณกรรม
ซึ่งผู้แต่งจะจงใจแสดงออกหรือไม่ก็ตาม
ความก้าวหน้าทางสังคมศาสตร์และมนุษย์ศาสตร์ทำให้นักวิจารณ์นำศาสตร์ต่างๆ
ไม่ว่าจะเป็น สังคมวิทยา จิตวิทยา มานุษยวิทยา ภาษาศาสตร์เข้ามาเป็นระเบียบวิธีศึกษาวรรณกรรม
ทำให้เกิดวิธีการใหม่ ๆ ในการอ่านและวิจารณ์วรรณกรรมมากยิ่งขึ้น ในปลายศตวรรษที่
20 ให้ความสำคัญกับตัวบทมากกว่าสิ่งใด เป็นเหตุให้นักคิดบางกลุ่มเริ่มอธิบายสังคมในเชิงระบบและโครงสร้างจนกำเนิดเป็นแนวคิดแบบโครงสร้างนิยม (structuralism)
หนึ่งในนักคิดแนวโครงสร้างนิยมที่มีบทบาทสำคัญเป็นอย่างมากในศตวรรษที่
20 และถือว่าเป็นเสาหลักแห่งแนวคิดแบบโครงสร้างนิยมคือ โรล็องด์ บาร์ธส์ (Roland Barthes)
และการวิจารณ์แนวใหม่ล่าสุดคือ การวิจารณ์แนวรื้อสร้าง ของ ฌากส์ แดริดา นักวิจารณ์วรรณกรรมที่สำคัญในศตวรรษที่
20 คือ แฟร์ดิน็อง เดอ โซซูร์และ โรล็องด์ บาร์ธส์
เราสรุปลักษณะการวิจารณ์วรรณกรรมในศตวรรษที่20 ได้ดังนี้
1. การวิจารณ์แบบอิงตัวบทเป็นหลัก
การวิจารณ์แบบนี้ ได้แก่ การวิจารณ์แนวโครงสร้างนิยม และรูปแบบนิยมของรัสเซีย การวิจารณ์แนวใหม่ของ
ไอ.เอ.ริชาร์ดส์
2. การวิจารณ์ที่เน้นบทบาทของผู้อ่าน
ความสัมพันธ์ระหว่างงานเขียนกับผู้อ่าน เพราะผู้อ่านเป็นผู้กำหนดคุณค่า
และมีเสรีภาพอย่างเต็มที่ที่จะตีความหมาย เป็นการให้ความสำคัญแก่ผู้อ่าน
3.
การวิจารณ์วรรณกรรมที่เน้นความสัมพันธ์ระหว่างวรรณคดีกับสังคม เริ่มตั้งแต่ คริสต์ศตวรรษที่ 19 นักวิจารณ์แนวสังคมนิยมในศตวรรษที่ 20 กล่าวว่า
วิวัฒนาการของวรรณกรรมจะเกิดควบคู่ไปกับวิวัฒนาการทางสังคมเสมอ
และรูปแบบวรรณคดีมักจะสอดคล้องกับทุกช่วงของวิวัฒนาการทางสังคม- การวิจารณ์เชิงสังคมมักจะให้ความสำคัญกับโลกทัศน์ของผู้แต่ง
เพราะจะสะท้อนปัญหาสำคัญของยุค และความทุกข์ยากของประชาชนออกมาทางตัวละคร
4.
การวิจารณ์วรรณกรรมที่เน้นความสัมพันธ์ระหว่างงานเขียนกับผู้แต่ง
เป็นการวิจารณ์แนวในแนวจิตวิเคราะห์
-
คำนึงถึงผู้แต่งเป็นสำคัญ -
ศึกษาข้อมูลภายนอก เช่น เข้าใจความคิดของผู้แต่ง
-
การศึกษาแนวนี้ทำให้เราทราบจุดกำเนิดของงานเขียน ทำให้รู้ตัวตนของผู้แต่ง
ข้อมลูจาก วิชุนรา
^____________^
ตอบลบจ้าๆ^_^
ตอบลบ